Waar is de gebruiksaanwijzing

Het is zo’n standaard grap als je kinderen krijgt: je krijgt er geen gebruiksaanwijzing bij. De eerste tijd hadden we een welbekend boek waar de sprongetjes in uitgelegd werden. Tegen welk pruttelig gedrag je aanliep, welke nieuwe vaardigheden erna kwamen en rond welke periode dit was. En dan dachten we het altijd te begrijpen. Maar natuurlijk niet, want onze kinderen liepen niet op schema om maar niet te spreken over de doorkomende tand periodes.

Mama doet maar wat

Man man, hoe vaak ik dacht: mama doet maar wat. Was je net ergens aan gewend, moest je weer de hele strategie van het opvoeden aanpassen. Bij de eerste was het helemaal zoeken. Uiteraard het is de eerste maar dat niet alleen. Hoe we van tevoren dachten ons leven in te richten en hoe we de opvoeding zouden aanpakken, konden we zo overboord gooien. Het verliep vanaf de start niet volgens de boekjes zeg maar. We kregen een prachtige zoon die zeer gevoelig was en niet veel later behoorlijk pienter was. Blijven werken en kinderopvang? Dat was na een tijdje geen optie, omdat hij daar totaal overprikkeld van terugkwam. Een zonnige toekomst op de basisschool? Helaas bleek dat ook niet haalbaar.

Hoewel juist aan het werk gaan na een loodzware bevalling en eerste halfjaar me uit mijn post partum depressie hielp, wist ik dat ik nu thuis moest en WILDE blijven in zijn belang. En ik genoot ervan. Onze tijd samen, de rust die het bracht en de manier hoe we naar elkaar toe groeiden. We besloten dat ik thuis zou blijven totdat zoonlief naar de basisschool mocht. Met de gedachte dat ik dan weer wat voor mezelf kon gaan doen. Ik vond het ook pittig, was erg zoekende van “hoe moet ik een goede moeder zijn” en miste uitdaging voor mezelf. Stiekem gaf ik hem daar ook wel de schuld van: het ging vanaf de geboorte immers al niet bepaald standaard, waar was zijn gebruiksaanwijzing? Dat zou het leven een stuk makkelijker maken.

Twijfelen over alles

Ik twijfelde over alles, wilde overal een bepaalde rol voor aannemen. Zelfs dingen als: welke kleding hoort een moeder te dragen en toen ik weer ging werken moest dat natuurlijk weer compleet anders, waarom ben ik niet zo geduldig als andere moeders lijken te zijn en vooral: waarom ben ik niet gelukkig nu ik alles voor mijn kind doe en me aanpas aan hoe het hoort? Of in ieder geval, zoals ik dacht dat het hoorde.

En toen viel het kwartje: ik cijferde mezelf compleet weg. Ik nam inderdaad een rol aan. De rol van moeder, de rol van vrouw, de rol van werkende moeder, de rol van enzovoort enzovoort. Ik moest niet ZIJN gebruiksaanwijzing hebben maar die van MIJZELF. Ik moest uitvinden wie IK was en wat MIJN behoeftes waren.

Ik ben dolblij dat ik moeder mocht worden en het heeft mij ook heel veel over mijzelf geleerd. Kinderen zijn zulke mooie spiegels. Heel confronterend dat wel. Dus natuurlijk reageerde hij dwars en nukkig als ik ongeduldig was. Natuurlijk was hij onzeker als ik twijfelde aan mezelf als moeder. Mijn eigen beperkende overtuigingen gingen naadloos op hem over. Mijn eigen eerdere nare ervaringen met hoogbegaafdheid en hooggevoeligheid zaten verweven met hem. Zijn geboortetrauma was ook MIJN geboortetrauma.

Een rollercoaster ontwikkeling

Ondertussen liep het op de basisschool ook dramatisch en kwam er gelukkig begeleiding. Het tij moest keren, niet alleen bij hem maar ook bij mij. Ik begreep maar al te goed dat een kind nog zoveel begeleiding kan krijgen en tools om met dingen om te gaan, als je als ouders blijft vasthouden aan oude dingen die duidelijk niet werken en totaal de verbinding met jezelf kwijt bent, dit allemaal niks uithaalt. En dat moest stoppen. Overtuigingen en trauma’s kunnen worden doorgegeven van generatie op generatie. Heel heftig om te beseffen, want dat is natuurlijk niet wat je je kinderen gunt. Toen ik dat eenmaal doorhad, stapte ik in een achtbaan. Erkenning voor wat was gebeurd, het verwerken van oude ellende en hoe het niet is gelopen en vertrouwen krijgen in een mooie toekomst. Het voelde soms aan de ene kant als een rouwproces en aan de andere kant gaf het me de kracht om ons levenspad te veranderen.

Het tij is gekeerd

Door keihard aan mezelf te werken, kon ik dat tij keren. De beperkende gedachten en de trauma’s stoppen bij MIJ. Steeds beter leer ik mijn eigen gebruiksaanwijzing kennen. Ik doe waar IK gelukkig van word, ik draag wat IK wil dragen en waar ik me lekker in voel, ik voed de kinderen op MIJN manier op. Dit alles voelt voor mij authentiek, oprecht en echt. Daardoor sta ik niet alleen beter met mezelf in verbinding maar ook met mijn gezin. Ik straal meer zelfvertrouwen uit waardoor de kinderen dit oppikken. Ik blijf authentiek aan mezelf waardoor de kinderen kiezen voor dingen die bij HUN passen.

Langzaam aan zie ik dit ook steeds vaker bij de kinderen. Waar zoonlief eerder ook keuzes maakte op basis van wat hij dacht dat hoorde, puur aangeleerd door ons als ouders waarbij hij vaak over zijn eigen grenzen heen ging, maakt hij nu keuzes die bij HEM passen. Weg van de gebaande paden. Op een pad die bij HEM past.

En wat een verschil met de manier waarop we dit met de komst van de tweede aanpakten. Hoeveel lessen we toen al geleerd hebben. Natuurlijk heeft ieder kind ook zijn of haar eigen karakter maar doordat er al een hoop uit het verleden opgeruimd was, kwam dit niet bij haar terecht. En doordat zij als een authentieke, vrije vogel door het leven fladdert, hebben wij ook weer een heleboel van haar geleerd. Zodat zij zo mag blijven en wij dit steeds meer leren te zijn.

Ook ik heb een kring van ontwikkelingsgelijken gevonden

Makkelijk is het niet. De huidige maatschappij is niet berekend op de groep van ongeveer 3% hoogbegaafden, hooggevoeligheid wordt niet door iedereen begrepen en het is raar als je je hoofd durft uit te steken en een ander pad kiest dan hoe het heurt.  

Echter doen wat hoort, is niet wat bij mij past. En daarom doe ik dat ook niet. Ik blijf trouw aan mezelf en omring me met mensen die hetzelfde denken en voelen. En dat is fijn. Want net als ik me hard maak om ervoor te zorgen dat onze kinderen met ontwikkelingsgelijken kunnen zijn, merk ik hoe ik zelf ook aanga als ik me omring met MIJN ontwikkelingsgelijken. Daar ga ik me steeds meer en meer op richten, merk ik. Want het is soms gewoon een magisch gevoel. Kletsen met iemand die hetzelfde in het leven staat.

Ik ben trots op mezelf. Op wat ik voor mezelf doe en wat ik voor mijn kinderen doe. En dat is iets wat ik lang niet durfde uit te spreken. Dat is een super fijn gevoel. Een gevoel dat ik iedere ouder gun.